قدس آنلاین- دبیر انجمن تولید کنندگان آب‌های معدنی و آشامیدنی در ابتدای ورود این محصولات با اشاره به اینکه تولید کنندگان داخلی از واردات محصولات آب بسته‌بندی وارداتی به کشور استقبال می‌کنند، گفته بود با توجه به قیمت بالای این محصولات تولید کنندگان داخلی از واردات آن به کشور استقبال می‌کنند؛ چرا که وقتی مشتری آب بسته‌بندی داخلی را با محصول وارداتی مقایسه می‌کند و متوجه می‌شود که چه تفاوت فاحشی با وجود وجود کیفیت یکسان بین محصول داخلی و خارجی وجود دارد، قطعاً از تولید داخلی استقبال خواهد کرد! نکته قابل دفاع از سوی وارد کنندگان آن بود که پیش از این هیچ گونه مجوزی برای واردات آب بسته‌بندی آشامیدنی به کشور وجود نداشت، هرچند آب‌های آشامیدنی بویژه برخی آب‌های گازدار از نروژ و ارمنستان با قیمت بسیار بالا به کشور قاچاق می‌شدند.

این در حالی است که آب‌های معدنی تنها قابلیت فروش به یک درصد بازار و شاید در مناطق شمالی تهران و در کمتر از ۳۰ تا ۴۰ درصد از سوپرمارکت‌ها توزیع می‌شوند و قابلیت خرید این محصول برای بیش از ۹۹ درصد مردم وجود ندارد.

نکته قابل تأمل در این خصوص نکته‌ای است که دبیر انجمن تولیدکنندگان آب معدنی و آشامیدنی نیز به آن اشاره می‌کند و آن هم مقایسه این محصولات با نمونه‌های خارجی است. حال باید از موافقان ورود این محصولات پرسید کیفیت این محصولات توسط کدام گروه از خریداران مقایسه خواهد شد؛ ۹۹ درصدی که توان خرید این محصول را ندارند و یا یک درصد ساکن در شمال پایتخت؟

آیا وارد کنندگان نباید پیش از این از کیفیت پایین این محصولات اطمینان حاصل کرده و سپس مبادرت به ورود آن به بازار کنند. آیا باید کیفیت محصولات بی‌کیفیت خارجی را به بهانه اقتصاد آزاد و باز بودن درها با بهایی گزاف بر روی مصرف کنندگان داخلی آزمایش کرد؟

نکته دیگر اینکه بد نیست بدانید مشابه ماشین‌آلاتی که این محصولات را تولید می‌کنند در ایران هم وجود دارد و به لحاظ فناوری نیز تفاوت چندانی با نمونه‌های خارجی ندارند. چنان که چهار برند بزرگ آب معدنی جهان که یکی از آن‌ها مالک «اوی یَن» هم هست، محصولات خود را در ایران تولید کرده و با قیمت ۱۰۰۰ تومان در بازار به فروش می‌رسانند، حال عجیب اینجاست که محصول یک شرکت فرانسوی که از آن سوی دنیا به ایران وارد شود، تا ۶۰ هزار تومان فروخته می‌شود!

بر اساس آمار رسمی گمرک، در سال ۹۵ نزدیک به ۱۳۷ تن آب معدنی و آب گازدار شده از کشور فرانسه به ایران وارد شده و موجب خروج بیش از ۸۰ هزار دلار ارز از کشور شده است.

باز هم بد نیست به نکته دیگری نیز اشاره کنیم و آن اینکه روند تولید آب معدنی در ایران از سال ۱۳۵۲ توسط یک شرکت فرانسوی با ساخت نخستین کارخانه بسته بندی آب آغاز شده است و در حقیقت آنچه امروزه با عنوان تولید آب معدنی می‌شناسیم، برگرفته از حضور سرمایه گذاران فرانسوی و بهره مندی آن‌ها از سود این بازار است. در واقع آنچه رخ داده، ورود شیوه تازه‌ای از حضور فرانسوی‌ها در بازارهای داخلی است.

اگر تا دیروز فرانسوی‌ها به طور غیرمستقیم آب‌های دماوند را با سرمایه گذاری خود و با فناوری خویش درون بطری به مصرف کنندگان کشورمان عرضه می‌کردند حالا قرار است مصرف کنندگان داخلی را به مصرف آب معدنی کوه‌های فرانسه در فروشگاه‌های زنجیره‌ای هایپر استار کشورمان ترغیب کنند.

پرسش دیگر این است که آیا میل و نیاز فعلی بازار داخلی و ضرورت سرمایه‌گذاری، تمایل به آب‌های معدنی فرانسوی، آن هم با بهایی ۶۰ برابر نمونه‌های داخلی دارد؟ آن هم در شرایطی که سرانه مصرف مردم کشورمان تنها ۱۵ لیتر آب معدنی در سال است.

آیا سرمایه‌گذاری‌های اینچنینی به روی محصولات لوکس که مصرف کنندگان اندکی را نیز به خود اختصاص داده‌اند در راستای ترویج اقتصاد مقاومتی و پرهیز از مصرف گرایی در جامعه است؟